Doradztwo odszkodowawcze okazuje się być nieprzebranym źródłem inspiracji nie tylko dla drobnych form literackich. Zachęcony debiutem, postanowiłem dalej próbować swoich sił. Jako że najciekawsze historie pisze życie, gotów byłem poszukiwać w aktach spraw historii do sfabularyzowania, niemniej jednak historia znalazła mnie sama – negatywny spór kompetencyjny pomiędzy TUW TUW a UFG opisywany przeze mnie nie tak dawno znalazł swój dalszy ciąg. TUW TUW, który od miesięcy odsyłał sobie akta z UFG, nie uląkł się ministerialnych okólników i zgodnie z dotychczasową tradycją zwrócił je ponownie do Funduszu.
TUW TUW kontra UFG
Nie wydało mi się to już nawet śmieszne ani warte komentarza – postanowiłem po prostu upublicznić stanowisko ubezpieczyciela, aby każdy ocenił je sam, co niniejszym czynię. Po chwili namysłu postanowiłem jednak pójść za ciosem i zgodnie z wzorcami bestsellerów przygotować trylogię. Własne tytuły mogą być czasem zbyt prowokujące, więc postanowiłem zapożyczyć je z dzieł, które już osiągnęły sukces. Na myśl przychodziły „Dwie wieże”, ale skojarzenia są zbyt pejoratywne, skłoniłem się więc w kierunku „Dziadów” i nie to, żebym komukolwiek zarzucał dziadostwo, a byłoby to raczej odprawianie gusłów i rytuałów nad poszkodowanym, który nie dotknął pieniędzy ni razu. Równie dobre wydały mi się wzorce filmowe, bo widać, że bohaterowie jakkolwiek się spierają, to w jakże zabawny sposób, kiedy wróg jest już taki swój, na własnej krwi wyhodowany.
Niestety tytuł to jeszcze nie utwór – przyszło mi więc zastanowić się, jak rozwinąć wątek już niemal wyczerpany, aby nie wchodzić w obszar nie tak bliskiego mi prawa wodnego i nie lać wody. Z inspiracją przyszła ponownie klasyka i parafrazując Hamleta, postanowiłem rozprawić się z bolączką: pozywać czy nie pozywać, oto jest pytanie?
Pozywać czy nie pozywać ?
Sytuacja prawna poszkodowanego pasażera, nieprzewożonego z grzeczności, ani nie będącego współwłaścicielami pojazdu, wydaje się być najprostszą z możliwych. W przypadku zderzenia z innym pojazdem płatność jest pewnikiem. Obaj kierujący odpowiadają solidarnie na zasadzie ryzyka, a jednoczesna egzoneracja obu, ze względu na powstanie szkody na skutek działania siły wyższej, należy do najrzadszych rzadkości. Podobnie jest zresztą z wyłączeniem odpowiedzialności ze względu na powstanie szkody wyłącznie z winy osoby trzeciej – wystarczy, że osoba ta oddali się i nie zostanie ustalona, a już nie sposób udowodnić możliwości ponoszenia przez nią winy i egzoneracja upada.
Skoro sprawy powyższego typu są takie proste, to zapewne poszkodowany, który chciałby mieć pełnomocnika na koszt zakładu ubezpieczeń, musi się liczyć z tym, że usłyszy, iż nie był to koszt niezbędny. Tak więc jego roszczenia mogą zostać oddalone i to nawet nie automatycznie, tylko być może po szerszej analizie sytuacji.
Poszkodowany zniechęcony wizją odsyłania od Annasza do Kajfasza (czy jak wolą inni w tę i na zad) może jednak i tak wynająć profesjonalnego pełnomocnika wskazując, że skoro w najprostszej pod kątem odpowiedzialności szkodzie, dwa profesjonalne podmioty nie są w stanie ustalić kto ma płacić, to skąd on biedny ma to wiedzieć.
Gdy pojawia się pełnomocnik