Zadośćuczynienie ma zawsze charakter zindywidualizowany, co nie oznacza, że ogólne, zewnętrzne mierniki nie mają wpływu na jago ustalanie. Należą do nich m.in. zmiana siły nabywczej pieniądza, czy stopy życiowej społeczeństwa. Zadośćuczynienie które ma charakter jedynie symboliczny nie jest bowiem w stanie spełnić swej podstawowej funkcji – złagodzić poczucia krzywdy po utracie zdrowia.
ORZECZENIE
Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85
ORZECZENIE
Powołanie się przez sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003
Z drugiej zaś strony kryteria zewnętrzne nie mogą stać na pierwszym miejscu przed indywidualnymi okolicznościami konkretnego przypadku.
ORZECZENIE
Porównywanie zadośćuczynienia do średniego wynagrodzenia może niewątpliwie stanowić pewne pomocnicze kryterium oceny wysokości zadośćuczynienia, nie może ono jednak stanowić wyłącznego miernika jego wartości i nie może być stosowane mechanicznie. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 kwietnia 1991 r., I ACr 53/91
ORZECZENIE
Uwzględnianie stopy życiowej społeczeństwa przy określaniu wysokości zadośćuczynienia nie może podważać jego kompensacyjnej funkcji. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 10 marca 2006 r. IV CSK 80/2005