Wysokość zadośćuczynienia powinna być ustalana w każdym wypadku indywidualnie w oparciu o całokształt okoliczności sprawy, a nie wyłącznie w oparciu o samą wielkość procentowo określonego uszczerbku na zdrowiu. Nie można jednak wnioskować z tego, że decyzja taka ma charakter dyskrecjonalny. Jeżeli poszkodowany otrzymuje tytułem zadośćuczynienia, kwotę znacznie niższą niż zasądzone w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym można uznać, że rozstrzygnięcie takie narusza zasadę równego traktowania.
ORZECZENIE
Generalny postulat sprawiedliwości, który głosi, że sytuacje podobne należy podobnie traktować. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego postulat ten jest spełniony, jeśli – przy uwzględnieniu swobody sądu I instancji związanej z oceną zindywidualizowanej sytuacji poszkodowanego – przyznana suma pieniężna nie pozostaje w znacznej dysproporcji do sum pieniężnych przyznawanych w podobnej sytuacji innym poszkodowanym. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 grudnia 1992 r., I ACr 429/92