Aby szkoda podlegała naprawieniu musi ona być zwykłym, typowym następstwem działania lub zaniechania sprawcy.
PRAWO
Art. 361. § 1 k.c. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
Ażeby ustalić istnienie takiego „zwykłego związku przyczynowo-skutkowego” należy po pierwsze ustalić, czy zachowanie sprawcy jest niezbędną okolicznością w łańcuchu przyczynowo-skutkowym, bez którego nie doszłoby do wyrządzenia szkody (test sine qua non). Dla przypisania odpowiedzialności za szkodę określonej osobie nie jest to jednak wystarczające, gdyż takie ukształtowanie jej zakresu byłoby zdecydowanie zbyt szerokie. Dlatego też, aby przypisać odpowiedzialność sprawcy jego zachowanie musi być nie tylko niezbędne dla powstania szkody, ale też szkoda ta musi być normalnym, typowym następstwem zachowania się tego typu.
PRZYKŁAD
Pijany kierowca potrąca pieszego na oznakowanym przejściu. Do wypadku nie doszłoby gdyby kierowca był trzeźwy, gdyby ktoś nie sprzedał mu wcześniej alkoholu oraz gdyby jeszcze wcześniej ktoś nie sprzedał mu samochodu. Wszystkie te okoliczności były niezbędne dla zajścia wypadku, ale spowodowanie wypadku nie jest normalnym skutkiem zakupu alkoholu, czy samochodu. Inaczej jest już z kierowaniem samochodem pod wpływem alkoholu, bo jak wiadomo jest to częstą przyczyną wypadków. Można zatem stwierdzić występowanie zwykłego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy jazdą pod wpływem alkoholu, a spowolnioną reakcją kierowcy, która doprowadziła do wypadku.