Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1968 r., II CR 411/68

Gdy szkoda wynikła wyłącznie wskutek zachowania się ofiary wypadku samochodowego, której ze względu na wiek nie można przypisać winy, zmniejszenie o 20% odszkodowania, należnego od właściciela pojazdu mechanicznego na podstawie art. 436 § 1 kc nie odpowiada zasadom wyrażonym w art. 362 kc.

W myśl bowiem ostatnio wymienionego przepisu, w razie przyczynienia się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Skoro zatem, jak w danym wypadku, wina poszkodowanego dziecka w ogóle nie wchodzi w rachubę, a zarazem odpowiedzialność pozwanego przedsiębiorstwa nie pozostaje także w żadnym związku z winą kierowcy należącego do niego pojazdu, w braku innych okoliczności, które mogły by wpłynąć na odmienne oznaczenie zakresu zmniejszenia należności poszkodowanego, uznać należy w zasadzie za stosowne zmniejszenie odszkodowania o połowę.”

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1968 r., II CR 411/68