Ustalenie, że w chwili katastrofy samochodowej kierowca znajdował się w stanie odrętwienia fizycznego i przymglenia świadomości, nie wyłącza jego winy w spowodowaniu wypadku, jeżeli zawinione zachowanie się kierowcy polega na kontynuowaniu jazdy w stanie wyczerpania, które istniało już przed stanem odrętwienia, normalny zaś związek przyczynowy między zawinionym zachowaniem się kierowcy a katastrofą jest oczywisty i nie ulega przerwie wskutek późniejszego stanu odrętwienia.
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 30 kwietnia 1962 r., 2 CR 391/61