W dniu 20 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy, rozpatrując zagadnienie prawne przedstawione przez Rzecznika Finansowego „Czy art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.) ma zastosowanie do szkód powstałych przy udziale psa wykorzystywanego przez rolnika użytkowo w gospodarstwie rolnym?” podjął uchwałę, zgodnie z którą przepis art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 2060 ze zm.) ma zastosowanie do szkód wyrządzonych przez psa wykorzystywanego przez rolnika użytkowo w gospodarstwie rolnym. Kilka dni temu opublikowano uzasadnienie do uchwały (http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/iii%20czp%20114-16.pdf).
Sąd Najwyższy, motywując wydane rozstrzygnięcie, wskazał, że o tym, jak zakwalifikować szkodę wyrządzoną przez psa, powinny decydować kryteria funkcjonalne wypracowane w orzecznictwie oraz okoliczności konkretnej sprawy. W treści uzasadnienia podkreślono, że „Posiadanie i wykorzystywanie psów w gospodarstwach rolnych jest normalną i dość powszechną praktyką w warunkach wiejskich. Jeżeli zwierzęta te pełnią użytkową rolę w gospodarstwie np. pilnując inwentarza, zbiorów lub maszyn i urządzeń wykorzystywanych w tym gospodarstwie, zapewniając jego bezpieczeństwo, albo jako psy pasterskie, to stanowią element gospodarstwa niezbędny do jego funkcjonowania, a więc pozostają z nim w funkcjonalnym związku. W konsekwencji, szkody przez nie wyrządzone – w przeciwieństwie do szkód wyrządzonych przez psy chowane dla przyjemności, a więc domowe – powinny być objęte odpowiedzialnością zakładu ubezpieczeń. Samo zdarzenie będące źródłem szkody nie musi mieć ścisłego związku z działalnością gospodarstwa, wymaganie takie bowiem nie wynika z art. 50 u.u.o.”.
Sąd Najwyższy wskazał również, że w przypadku takich zdarzeń, w szczególności jeśli ich następstwem są obrażenia ciała lub śmierć poszkodowanego, istnieje potrzeba zapewnienia takim osobom właściwego zabezpieczenia przed skutkami niemożności uzyskania odszkodowania od bezpośrednio odpowiedzialnego za szkodę.