Na stronie internetowej Sejmu RP dostępne jest stanowisko Rządu wobec senackiego projektu ustawy o świadczeniu usług w zakresie dochodzenia roszczeń odszkodowawczych wynikających z czynu niedozwolonego (druk nr 3136) zawierające szereg uwag dotyczących poszczególnych zapisów projektu.
Zgodnie z przedłożoną opinią, poza zakresem przedmiotowym ustawy oraz definicją klienta i umowy o dochodzenia roszczeń odszkodowawczych, korekty wymaga przewidziana w ustawie maksymalna wysokość wynagrodzenia doradcy odszkodowawczego z obecnie przyjętych 20% do 25%. Jak można przeczytać w treści stanowiska, „(…) Należy pamiętać, że strony będą zawierać umowę i same między sobą ustalać kwotę wynagrodzenia. Na rynku kancelarii odszkodowawczych występuje duża konkurencja i potencjalny klient będzie mógł wybrać dla siebie najkorzystniejszą ofertę, kierując się również wysokością wynagrodzenia. Określenie wynagrodzenia maksymalnego na zbyt niskim poziomie może skutkować ograniczeniem możliwości poszukiwania profesjonalnej pomocy przy skomplikowanych i czasochłonnych sprawach, w których wynagrodzenie maksymalne na poziomie 20% uzyskanego odszkodowania nie będzie adekwatne do nakładu pracy i zaangażowania doradcy odszkodowawczego…”.
W opinii odniesiono się także do sposobu przekazywania środków, wskazując, że należałoby wprowadzić podział płatności (tzw. split – payment), który będzie przewidywał podział odszkodowania na część przypadającą poszkodowanemu i na wynagrodzenie doradcy odszkodowawczego. Jak słusznie wskazuje w swoim stanowisku Rząd „Powyższy postulat podyktowany jest tym, aby nadmiernie nie obciążać małych podmiotów, świadczących usługi w zakresie doradztwa odszkodowawczego, i nie generować nowej kategorii spraw sądowych o zapłatę z powództwa doradców odszkodowawczych, którym nie wypłacono należnego im wynagrodzenia przeciwko poszkodowanym”.
Odnosząc się do zakazu cesji wierzytelności określonego w art. 9, Rząd wskazał, że nie znajduje uzasadnienia do jego wprowadzenia. Uznał przy tym, że, co podkreślała w toku prac także nasza organizacja, obecnie obowiązujące regulacje wynikające z kodeksu cywilnego, w sposób dostateczny zabezpieczają poszkodowanych przez zbywalnością roszczeń w przypadku szkody na osobie. Jak wskazano w opinii „Proponowane w art. 9 projektu rozwiązanie byłoby niekorzystne dla konsumentów –poszkodowanych, którym przysługuje roszczenie odszkodowawcze wynikające z czynów niedozwolonych. Przykładem są szkody komunikacyjne likwidowane z polisy OC, w których poszkodowani, wobec zawierania umów cesji wierzytelności, nie muszą z góry angażować własnych środków pieniężnych, a dochodzeniem roszczeń od zakładu ubezpieczeń zajmuje się profesjonalny podmiot (np. warsztat zajmuje się naprawą auta, dostarcza auto zastępcze, a poszkodowany rozlicza się z warsztatem „bezgotówkowo”; koszty naprawy są pokrywane z polisy OC sprawcy szkody, a poszkodowany może funkcjonować bez utrudnień, które zostały spowodowane kolizją)”. W treści stanowiska wskazano również, że „(…) W przypadku wprowadzenia projektowanego przepisu o zakazie cesji, sytuacja poszkodowanego uległaby drastycznemu pogorszeniu. Poszkodowany, chcąc naprawić samochód uszkodzony nie z jego winy, będzie musiał pokryć koszty naprawy oraz wynajmu auta zastępczego, a następnie dochodzić wypłaty odszkodowania od ubezpieczyciela”.
W zakresie wprowadzenia zakazu reklamy i akwizycji, w przedstawionym stanowisku Rząd wskazuje, że należy je ocenić jako „rozwiązanie zbyt daleko idące”. Odnosząc się do zapisów projektu w tej części, wskazano m.in., że „(…) szeroki zakres pojęcia „budynku użyteczności publicznej” powoduje bowiem, że w obecnej wersji projektu reklama lub akwizycja usług kancelarii odszkodowawczej prowadzona w odległości 100 m od np. instytucji kultury, obiektu sportowego, gastronomicznego czy dworca byłaby wykluczona. Kierunek regulacji w tym zakresie powinien uwzględniać słuszne interesy zarówno osób poszkodowanych, w tym ich dostęp do rynku usług doradztwa odszkodowawczego, jak i podmiotów na tym rynku działających”. Tym samym zaproponowano usunięcie z art. 10 ust. 1 projektu punktów 1 i 2, zaś z punktu 3a – zakazu prowadzenia reklamy i akwizycji usług doradcy odszkodowawczego w budynkach użyteczności publicznej.
W treści opinii wskazano także na potrzebę zamiany sankcji nieważności w przypadku naruszenia określonego w ustawie zakazu reklamy i akwizycji na sankcję wykroczeniową, jak również rozważenie wprowadzenia wytycznych podobnych do obowiązujących adwokatów i radców prawnych w zakresie ustalania sum gwarancyjnych w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej.
Mając na uwadze treść opinii, należy wskazać, że niewątpliwie sam projekt wymaga istotnych modyfikacji, na co nasza organizacja zwracała uwagę wielokrotnie. Nie mniej jednak należy podkreślić, że stanowisko Rządu w wielu obszarach w pełni odpowiada argumentom prezentowanym w toku prac legislacyjnych przez Polską Izbę Doradców i Pośredników Odszkodowawczych, co nasza organizacja przyjmuje z zadowoleniem i nadzieją na pogłębioną dyskusję w ewentualnych dalszych pracach nad projektem.